Een nieuwe collega
Zonder aankondiging begint mijn vriendin een videovergadering aan de eettafel. Nog net op tijd krijg ik er lucht van en kan uit beeld duiken. Ze neemt uitgebreid de tijd om haar collega’s te begroeten, daarna volgt een rondje microfoon- en cameratests. Na een kwartier lijken ze er klaar voor.
Algauw schalt er ‘kggttt prrtt pfffttttttt’ door de speaker. Het klinkt alsof er iemand live wordt gewurgd op de radio, terwijl de beul de microfoon afdekt met een stofdoek. ‘Corrie, kun jij je geluid even muten? Er komt wat herrie bij jou vandaan’, vraagt m'n vriendin op neutrale toon. Er volgt nog wat gepiep en gekraak. ‘Hallo?’, zegt een vrouwenstem tenslotte. ‘Daar ben ik. Ik liet m’n laptop vallen.’
Ik zet m’n koptelefoon op en ga terug naar mijn uitlegstuk. Waar was ik gebleven? Oh ja, bij het intro.
‘Ah daar is Hans, nu zijn we compleet!’, hoor ik mijn vriendin verheugd roepen. Ze begint steeds harder te praten en zwaait nu ook naar haar scherm. Plotseling vult onze kamer zich met vogelgeluiden. Onze ene kat springt op en begint rond te sluipen maar weet niet waarheen, de ander begint mee te zingen. ‘Hallo allemaal’, zegt een mannenstem vrolijk. ‘Sorry dat ik iets later ben. Hoe gaat het hier?’ Weer volgt een rondje begroetingen en apparatuur-tests. ‘Hee Hans, zo te horen zit je weer bij je Afrikaanse halsbandparkieten,’ zegt mijn vriendin. Er volgt wat gemompel, maar dat wordt overstemd door fluitende parkieten. Iemand anders begint aan een ernstig relaas, maar klinkt alsof hij onder water zit.
Na een uur verslechtert de situatie rap. Mijn cursor knippert nog steeds bij het intro, de vogelgeluiden zijn gebleven, ik moet plassen én heb ontdekt dat mijn vriendin haar camera op onze wc-deur heeft gericht. Ik wil haar niet afleiden, ze heeft deze baan nog maar net en kan geen twee dingen tegelijk, maar op een figurantendebuut als de vriendin die naar de badkamer loopt zit ik ook niet te wachten. Even overweeg ik om te tijgeren. Volgens mijn timmermansoog valt de grond net buiten de reikwijdte van haar camera, maar dan herinner ik me de betrouwbaarheid van mijn timmermansoog. Te veel risico, besluit ik. Straks ga ik de boeken in als die kruipende kont, waarmee hun nieuwe collega samenwoont. Dan maar blaasontsteking.