Gedupeerde buurtbewoner
‘Beste klant wij ervaren overlast van muizen. Omdat wij logischerwijs hoge eisen stellen aan voedselveiligheid en hygiëne is uw Albert Heijnwinkel daarom gesloten.’
Een buurtgenoot appte me het briefje dat op onze supermarkt hing. Het vergde spoedoverleg: ons ontbijt was op en de dichtstbijzijnde Vomar was minstens tien minuten lopen. Mijn maag begon te rammelen... ‘Heb je nog conserven in huis? Rustig aan daarmee’, tipte de kennis.
Onmisbaar
Net toen ik me afvroeg of ik het kon maken om aan het gras van mijn katten te beginnen, kreeg ik een ingeving. Dit was natuurlijk mijn kans om door te breken als gedupeerde buurtbewoner! Een droom die ik al van kinds af aan had. Ik haastte me naar de Albert Heijn, waar het zou wemelen van de camera’s van AT5, RTL4 en misschien de NOS. Eindelijk zou ik vragen mogen beantwoorden, terwijl onderin beeld de woorden 'gedupeerde buurtbewoner' verschenen. Ik zou samenzweerderig uit de doeken doen dat ik eerder die week een pak aangevreten muesli had teruggebracht én een dode muis op straat had zien liggen. Ik was dus niet alleen een gedupeerde, maar ook een oplettende buurtbewoner, onmisbaar voor de wijk.
Gewone klant
Bij de Albert Heijn was geen cameraploeg te bekennen. Een handjevol medegedupeerden stond beteuterd naar de dichte deur te staren. Misschien vormen we wel een gevaar voor de volksgezondheid, dacht ik. God mocht weten hoeveel muizenpis we al binnen hadden gekregen de afgelopen maanden en dat leverde vast besmettelijke situaties op. Moesten we niet massaal in quarantaine in café Elsa’s?
Ik appte mijn overpeinzingen naar een andere buurtgenoot. Haar brood was op en de Vomar zou ze niet meer redden, zei ze. Ik dacht dat het haar laatste woorden waren, maar even later had ze een vraag: of haar vriend mijn ervaringen mocht opschrijven in de Telegraaf. Blij verrast met deze onverwachte wending stemde ik in. Daar ging ik, toch nog een debuut als gedupeerde buurtbewoner! De volgende dag stuurde mijn kennis het stuk van haar vriend op. Haastig scande ik de alinea’s, tot ik bij mijn eigen quote belandde. Niks gedupeerde buurtbewoner, ik was een ordinaire ‘vaste klant’.